Mijn hele borstkas vibreert door het kleine mensje dat daarbinnen tekeer gaat op het drumstel. Dat gebeurt regelmatig als er iets met veel spanning te gebeuren staat. En laat vandaag nou net de dag zijn dat we mijn kleine huisje 233km verderop gaan brengen. Voor de koffie stond ik, met mijn handen om mijn mobiel geklemd, het moment te filmen dat mijn huis aan de auto van mijn oom gekoppeld word en van de oprit afreed. Nu staat ze midden in onze straat te wachten tot wij de koffie en thee op hebben.

Onderweg naar de weegbrug, rijden mijn moeder en ik achter mijn huisje aan. Mensen die voorbij rijden kijken haar nog even na en één vrouw steekt zelfs haar twee duimen omhoog om ons met een grote grijns te begroeten. Na twintig minuten langs opkijkende mensen te hebben gereden staat ze dan eindelijk op de brug. Vol spanning sta ik samen met mijn vader te wachten om te horen of ze het juiste gewicht heeft. 3120 kilo, dus een mooi gewicht als je bedenkt dat ze maar 3500 kilo mag wegen.

Terug op de weg blijkt het eerste viaduct het ergst. Het zweet druipt langs mijn nek en rug, ook al is de kans klein dat ze niet past, we hebben gemeten en ze zou er ruimschoots onderdoor moeten kunnen, maar toch. Ik knijp mijn ogen dicht en wacht op de knal van de botsing die nooit is gekomen. Al gauw is de spanning voor volgende viaducten weg, het enige wat niet went zijn de vrachtwagens. Telkens als er weer een voorbij rijdt gaat het mensje in mijn borst weer los op het drumstel. Mijn huisje wordt richting de inhalende vrachtwagen gezogen. Mamma en ik schreeuwen richting mijn oom dat hij moet uitkijken. Niet dat hij dat zou horen, hij zit in een andere auto, de auto die mijn huisje trekt. En dan weet mijn tiny huisje zich weer los te trekken uit de aantrekkingskracht van de vrachtauto en keert de rust weer even terug. Dit gaat door tot we van de grote weg af zijn en we bijna op bestemming aankomen.

Qua files hebben we geluk. Heel even zaten we in langzaamrijdend verkeer en dat is veel minder dan we verwacht hadden. We komen dan ook een uur eerder aan dan we dachten. Zonder kleerscheuren of andere beschadigingen, krijgen we het warmste onthaal dat je kunt bedenken van mijn toekomstige buren in Minitopia. We maken een plan voor waar ze komt te staan en mijn oom zet haar op haar plek. Nu staat het eens zo groot lijkende huisje op de oprit van mijn ouders, klein te wezen op haar nieuwe plekje in Den Bosch.

Doe mee met de conversatie

1 reactie

  1. Wat een leuk blog en welkom thuis dan maar!
    Mag ik vragen hoe je dat plekje hebt gevonden?
    Heel veel woonplezier!!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *